Οδοί της Πλάνης

Της Αννας Νικολαΐδου, Κατηγορία: Προεκτάσεις ΠΑΤΡΙΣ - 07/10/10

Σε περασμένους καιρούς ένας από τους κεντρικότερους δρόμους

της πόλης του Ηρακλείου εντυπωσίαζε και παραπλανούσε τους

επισκέπτες με τις πολυτελείς και επιβλητικές προσόψεις των

κτηρίων του, τη στιγμή που οι κάτοικοι της πόλης ήξεραν ότι από

πίσω από αυτήν την κοσμοπολίτικη πολυτέλεια κρυβόταν η ένδεια

και η παρακμή.

Τόσο παραπλανητική ήταν αυτή η εικόνα που ο δρόμος αυτός έγινε

γνωστός σαν η “οδός της Πλάνης” και δεν ήταν άλλος από τη

σημερινή 25ης Αυγούστου που ενώνει το κέντρο της πόλης, την

πλατεία των Λιονταριών με το ενετικό λιμάνι της πόλης.

Η ιστορία σήμερα επαναλαμβάνετια με μια άλλη οδό που αρχίζει

κατά περίεργο και μοιραίο τρόπο από κει που τελείωνε η παλιά

οδός της Πλάνης και οδηγεί στο Παγκρήτιο Στάδιο, η οδός Σοφοκλή

Βενιζέλου, ο παραλιακός δρόμος της πόλης!

Εντυπωσιάζει με τις αναπλάσεις που έγιναν και γίνονται και παρά

τις όποιες αντιρρήσεις και τις άλλοτες εύστοχες κι άλλοτε λιγότερο

εύστοχες παρατηρήσεις φορέων της πόλης αλλάζει το παραλιακό

μέτωπο δημιουργώντας νέους ζωτικούς χώρους και στρέφοντας το

βλέμμα όλων των κατοίκων στη θάλασσα!

Πίσω όμως από τις μεταμοντέρνες πολεοδομικές παρεμβάσεις, τα

πολυτελή μαγαζιά με τα εντυπωσιακά ονόματα και τα πολύχρωμα

φώτα, πέρα από τους περήφανους φοίνικες που στέκονται στη

σειρά και θυμίζουν άλλες διάσημες και ξακουστές πόλεις της

Μεσογείου, πίσω απ’όλη αυτή την κοσμοπολίτικη και ιλουστρασιόν

εμφάνιση, κρύβεται ένα τριτοκοσμικό σκηνικό!

Η εντός των τειχών παλιά πόλη του Ηρακλείου που μαζί με την

παραλιακή σχηματίζει το τρίγωνο του ιστορικού ιστού της πόλης,

ψυχορραγεί και πληγώνεται και πληγώνει αφηρημένη μέσα στην

παρακμή της.

Συνήθως το Ιστορικό Κέντρο των Ευρωπαϊκών πόλεων είναι το πιο

περιποιημένο τμήμα τους γιατί αυτό ακριβώς το κομμάτι είναι που

ενδιαφέρει τους επισκέπτες αυτών των πόλεων και γιατί αυτό είναι

που εξιστορεί την πορεία της πόλης στον χρόνο!

Αντίθετα εδώ η εντός των τειχών παλιά πόλη του Ηρακλείου που

μαζί με την παραλιακή σχηματίζει το τρίγωνο του ιστορικού ιστού,

ψυχορραγεί, πληγώνεται και πληγώνει...

Ιδιαίτερα η συνοικία που ακουμπά την παραλιακή, η παλιά Ξύλινη

Ντάπια, η σημερινή Αγία Τριάδα που καταλήγει στην πυλη του

Δερματά και βρίσκεται πίσω από το σημερινό Μουσείο Φυσικής

Ιστορίας, το υπό κατασκευή Συνεδριακό Κέντρο, δύο βήματα από

τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του δήμου και το νέο πάρκινγκ με

την ιδιαίτερη underground αισθητική του, σβήνει περιμένοντας μιαν

ανάπλαση που χαμένη σε μελέτες και εγκρίσεις έχει σκαλώσει στα

γρανάζια της γραφειοκρατίας με συνέπεια να αλλοιώνεται

καθημερινά η φυσιογνωμία της συνοικίας σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν

θα έχει μείνει κάτι να αναπλαστεί όταν και εάν περάσει τον

Ρουβικώνα της γραφειοκρατίας η μελέτη ανάπλασης της περιοχής!

Η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη πλέον και οι εικόνες που

αντικρίζει κάποιος που από περιέργεια ή για άλλο λόγο αποφασίσει

να κάνει δύο βήματα, αφήνοντας πίσω του τις εντυπωσιακές

εγκαταστάσεις της πρόσοψης της Σοφ. Βενιζέλου και εισχωρώντας

στα ενδότερα της συνοικίας είναι βέβαιο ότι θα νιώσει έντονα και

αντικρουόμενα συναισθήματα.

Μικρά πετρόκτιστα κτίσματα με την πατίνα του χρόνου και στενές

ρούγες παραπέμπουν σ’ένα παρελθόν όπου οι άνθρωποι ήταν

κοντά ο ένας στον άλλο και δημιουργούν μια αίσθηση νοσταλγίας, η

οποία ακυρώνεται την επόμενη στιγμή στη θέα των στενόμακρων

πολυωρόφων πολυκατοικιών που κρύβουν τον ήλιο και

εκμεταλλεύονται κάθε χιλιοστό του εδάφους και αέρα με μια

προσβλητική απληστία!

Παλιοί Ηρακλειώτες-ηλικιωμένοι ως επί το πλείστον -συνοικούν

αναγκαστικά με άτομα παραβατικά που βρίσκουν καταφύγιο στο

λαβύρινθο της συνοικίας έτσι ώστε η όποια επιθυμία επικοινωνίας

σκοντάφτει στο διάχυτο αίσθημα του φόβου.

Παιδιά εύπορων οικογενειών του Ηρακλείου για τα οποία οι γονείς

τους επιλέγουν να φοιτήσουν στο πολλά υποσχόμενο Ευρωπαϊκό

Σχολείο του ΕΝΙΣΑ που λειτουργεί στην Αγία Τριάδα πίσω από το

αληθικά πανέμορφο παλιό καπνεργοστάσιο που σήμερα στεγάζει

την Εφορία Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων

διασταυρώνουν τα βήματα τους με ξυπόλητα γυφτάκια και παιδιά

οικονομικών μεταναστών επιτείνοντας την αίσθηση των αντιθέσεων

στον ίδιο χώρο.

Στενοί δρόμοι στους οποίους ελλοχεύει ο κίνδυνος της μη διέλευσης

οχημάτων της Πυροσβεστικής και ασθενοφόρου αν χρειαστεί με ότι

αυτό συνεπάγεται για την ζωή των κατοίκων, συναντιούνται με

ωραία πλακόστρωτα που αδυνατούν να προχωρήσουν πάνω από

ένα παράλληληο δρόμο της παραλιακής.

Σπασμένα πεζοδρόμια γεμάτα σκουπίδια σε καλαίσθητους

ατομικούς κάδους σκουπιδιών που διαθέτει η δημοτική Αρχή σε

κάθε κάτοικο της Αγίας Τριάδας- μια καινοτομία που ζήτησε ο

δραστήριος Περιβαλλοντολογικός Σύλλογος της περιοχής σε

συνδυασμό με επικίνδυνα ετοιμόρροπα κτίσματα ολοκληρώνουν το

τριτοκοσμικό σκηνικό!

Ολα αυτά δημιουργούν μια εικόνα σε πλήρη αντίθεση με τη λάμψη

της παραλιακής λεωφόρου ώστε μπορεί να πει κανείς χωρίς ίχνος

υπερβολής ότι η παραλιακή του Ηρακλείου είναι η νέα οδός της

Πλάνης!!

Η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου για τις νέες αυτοδιοίκητες

Αρχές της πόλης του νησιού, θα αναδείξει ανθρώπους που θα

κατανοήσουν άραγε το κατεπείγον εύρεσης λύσης του

προβλήματος, την αναγκαιότητα της ανάπλασης, πριν χαθεί ένας

πλούτος πίσω από μια λαμπερή αλλά πλανερή βιτρίνα.

Η πόλη το αξίζει, η εποχή τα επιτάσσει και οι άνθρωποι που έζησαν

εκεί ή ανακάλυψαν την κρυμμένη ομορφιά εκ των υστέρων το

ονειρεύονται αρκεί από το όνειρο τους να μη μείνει μόνο μια

φυσαλίδα, όπως η ομώνυμη ταινία της Γωγώς Πετραλή για την

συνοικία των παιδικών της χρονων που ξεψυχά πίσω από τα φώτα

της λεωφόρου